"Θέλω να σου στείλω μια λευκή κόλλα χαρτί, γιατί είσαι η μόνη που μπορεί τη σιωπή μου να διαβάζει..."

Αγανάκτηση....

Αγάπησα κι ακόμα αγαπώ το χώμα τούτο πάνω κι από την ίδια μου τη ζωή. Μεγάλωσα με αξίες και ιδανικά, έμαθα να νοιάζομαι για τον τόπο μου, και να μεταδίδω με πάθος στους ξένους αυτή τη λατρεία που τρέφω για την Κύπρο, να προσπαθώ να τους ξεβγάλω από την τόσο λανθασμένη παραπληροφόρηση από τρίτους, για την ανείπωτη τραγωδία του 74.
Με συγκίνιση βρήκα πως το λεξικό ερμηνεύει πως πατριωτισμός θα πει «η ανιδιοτελής αγάπη προς την πατρίδα» !!!
Πού να χάθηκε πια αυτή λέξη Θεέ μου; Την παρέσυραν στα καζίνο, στο ξεπούλημα όσα όσα, στην αδιαφορία μας και στο χρήμα. Αυτή τη λέξη, σχεδόν γελοία πλέον, την έντυσαν σαν πόρνη οι πολιτικοί να τη χλευάζουν ξεπουλώντας πιθαμή πιθαμή κάθε αξία, φιλότιμο και θύμηση του τόπου τούτου.
Σήμερα η εγκληματική αδιαφορία για μια ακόμα φορά μας πήρε 12 ψυχές μακριά… 12 αδικοχαμένες ζωές! Για μια ακόμα φορά στέλλουμε ψυχές στον Άδη γιατί απλά δε νοιαστήκαμε!
Εν τέλη, εγκληματίες είμαστε κι όλοι εμείς οι πολίτες που ανεχόμαστε έναν περίγελο να μας κυβερνά καταστρέφοντας κάθε ίχνος πολιτισμού κι αξιοπρέπειας που αιωρείται ακόμα.
Δεν είμαι μήτε ποητής μήτε συγγραφέας, απλά θέλησα να γράψω δυο λόγια ελπίζοντας πως εκφράζω αυτά που πολλοί αισθάνονται…
Η συνέχεια έπεται στα χέρια όλων μας.

"Μαζεύω το πιο σκληρό κι άγριο πράγμα του κόσμου...στιγμές."

"Θα 'θελα τόσο πολύ να σ' εντυπωσίασω. Η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη σαν μια μπόρα. Ούτε που πρόλαβα ν΄αρχίσω, ούτε που πρόλαβα να σου πω την μοναδική μου ιδιότητα: είμαι συλλέκτης. Μαζεύω το πιο σκληρό κι άγριο πράγμα του κόσμου...στιγμές. Όταν έχω αυτό τον ξαφνικό πόθο να πετάξω και δεν έχω που να πετάξω...κρύβομαι στη συλλογή μου, γεμάτη καφέδες, μποξέρ, χορευτές...τυχαία αγγίγματα, βρισιές, τρυφερούς παρανόμους, στοές, συναντήσεις, κραυγές...σιωπές, χωρισμούς, λόγια, λόγια λόγια...
Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά. Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι. Είμαι απ' αυτούς που πάντα κάπνιζαν φτηνά τσιγάρα".

(Ρένος Χαραλαμπίδης)

"Looking for that sunshine..."

Μια εικόνα αντί για λέξεις, αφιερωμένη σε όσους ψάχνουν το καλό μέσα στον κόσμο αυτό...

Born to walk alone

Ανεκπλήρωτες προσδοκίες, σαν αμόνι δεμένο στο πόδι να με βουλιάζει στο βυθό του παράπονου.
Κάνε το καλό και ρίξ'το στο γυαλό. Με παρασύρει η ψυχολογία μου και ξεφεύγω από την κλασσική ερμηνεία του ρητού. Να το ρίξεις στο γυαλό, γιατί εκτίμηση δε θα 'χει. Δεν είναι η προσμονή μου για κάποιο αντάλλαγμα, είν' η απλή ανάγκη να νιώσεις την ελάχιστη εκτίμηση για τη δική σου ανιδιοτέλεια, τις θυσίες σου. Θυσία, σε πόσα μυαλά άραγε να υπάρχει ακόμη αυτή η λέξη. Πόσο πεινασμένη έμεινε αυτή η ανάγκη, σαν λύκος παραπονιάρης. Κι η ματαιότητα να με κοροϊδεύει, πως οι θυσίες για μένα, θα γίνουν μόνο από μένα...
Ρίξτο ...

Σε ψάχνω....

Μες το μυαλό μου στιγμές κι αναμνήσεις σκαλίζω,
της μορφής σου το άρωμα για να νιώσω κοντά μου,
μα κάπου μες τη δίνη της ομίχλης ξεμακραίνεις.
Σαν δυο νήματα που πλέκονται παράλληλα.
Μπροστά το άγραφτο, κι εγώ να ψηλαφίζω
τ' αποτυπώματα που αφήσαμε στην άμμο.
Κλείνω τα μάτια και το σκοτάδι σε φέρνει κοντά μου.
Σου στέλνω ένα χαμόγελο γλυκό
μαζί σου να 'ναι πάντα,
το μυαλό και τη ψυχή μου εκεί να συντροφεύει...

Οι ψυχές και οι αγάπες...

"Αχ αγάπη μου αγάπη
διαμαντάκι μες στη στάχτη
και νησάκι που 'χει φάρο
ένα μεθυσμένο γλάρο
γύρω σου που φτερουγίζει
τ' όνομά σου συλλαβίζει
σημαδεύει τη ματιά σου και αφήνεται ..."